Religia i sport w ujęciu filozoficznym.

Związek religii i sportu w kontekście filozoficznym w dużej mierze zależy do rodzajów definicji jakie przyjmiemy, aby zagadnienie zgłębić. Zazwyczaj przyjmuje się, że punktem odniesienia są pierwotne kulty religijne i wyodrębnione aspekty sportu takie jak doskonalenie się człowieka i poszerzanie ludzkich możliwości.

Zagadnienie sportu i religii powstaje na styku fizyczności i duchowości człowieka. Sport, w jednej z definicji, jest próbą przekraczania możliwości cielesnych człowieka, natomiast duchowość religijna zaczyna się tam, gdzie możliwości fizyczne człowieka osiągnęły swój kres. Z jednej strony chcemy przekroczyć naszą ograniczoną cielesność, z drugiej strony, chcemy, żeby nasze idee realizowały się tu i teraz. Fizyczność i duchowość w tej koncepcji stanowią dwie strony tego samego medalu, sport i religia są tego przykładem. Szczególną rolę w religii, nie tylko chrześcijańskiej, odgrywa ucieleśnienie, czyli sprawienie, że rzecz abstrakcyjna staje się rzeczą urzeczywistnioną.  W dużym uproszczeniu jest to proces odwrotny do transcendencji - przekraczania, w tym przypadku możliwości fizycznych ciała ludzkiego. Dla filozofa sportu jest to centralny punkt rozważań dotyczących religii i sportu, ale nie jest to jedyny problem.

Wielu filozofów sportu zwraca uwagę, że punktem wyjścia do rozważań o istocie sportu jest zapytanie o ludzką naturę. Dalej, żeby zrozumieć naturę ludzką należy zadać pytanie o cielesność. Refleksja nad naturą ludzką często była prowadzona w oderwaniu od fizyczności człowieka, natomiast obecnie uważa się, że niemożliwe jest rozdzielenie tych aspektów życia człowieka jakimi są świat intelektu i świat cielesny. Wychowanie fizyczne czy kinezjologia mają  szczególny wpływ na właściwe potraktowanie problemu. W tym kontekście religia i sport stanowią dwa źródła poznania natury ludzkiej w pełnym jej wymiarze. Natura ludzka stanowi wspólne odniesienie dla rozważań z dziedziny filozofii sportu i religii.

Wyjątkowy związek pomiędzy religią i sportem zachodzi w sztukach walki Dalekiego Wschodu. Często umiejętności fizyczne wynikają z zaangażowania duchowego adepta sztuki wojennej i na odwrót. Filozofia taoizmu i częściowo buddyzmu wprzęgnięta została do etyki sztuk walki. Praca nad ciałem i pokonywanie niedogodności wynikających z cielesności stało się elementem praktyki religijnej. Innymi słowy doskonalenie ciała jest warunkiem osiągnięcia postępu duchowego. W naszym przypadku oznaczałoby to odpowiedzialne uprawianie sportu towarzyszące ścieżce samorealizacji.

Pomiędzy sportem i religią powstało bardzo inspirujące napięcie dzięki któremu możemy pełniej odpowiedzieć na kantowskie pytanie kim jest człowiek. Filozofia sportu pilnie potrzebuje poważnego i zaangażowanego zbadania wzajemnego wpływu religii i sportu w życiu współczesnego człowieka.